Gisteren al flink bezig geweest in de tuin maar nog niet de tegels aangepakt. En dat hoort er wel bij, zo eens in het voorjaar. Een enorme klus, echt iets om tegenop te zien. Maar als er zoiets moet gebeuren, dan bijt ik me er in vast en ga ik net zo lang door tot het klaar is. Zo ook vandaag. Eerst het stuk bij de achterdeur gedaan en het plaatsje. Toen pauze. Verder met het pad met de knik erin. Helaas was het veel harder gaan waaien. Lastig want al het mos dat je lospeutert, vliegt alle kanten op. Stoppen of doorgaan? Dat laatste maar dan wel aangepast. Kleinere stukken tegelijk en zo snel mogelijk de troep opvegen. Kost meer tijd maar zo gaat het ook. Na het pad weer een pauze. En als laatste het stuk achter, met het plaatsje. De grote tegels gaan prima, daar kan ik met een grote driehoeks-verfkrabber tussen de tegels door. Grote halen, snel thuis. Maar die kleine koppelstones, dat is afzien. Met een schoevendraaiertje en een staalborstel bijna steen voor steen langs.
Toch geeft zo’n klus afmaken veel voldoening. Niet alleen ziet alles er beter uit, maar vooral DAT het gedaan is. Don’t give up!
