Je bent wat je schrijft. Of je schrijft wat je bent. In ieder geval was ik een dag nadat ik mijn laatste weblogstukje heb geschreven, zelf een kneusje. Met de fiets tegen een paaltje aan geknald en hard gevallen. Met als resultaat: een gekneusde knie. Het heeft even geduurd, maar inmiddels ben ik weer redelijk mobiel. En ondanks het ongemak, heb ik gisteren en vandaag heerlijk in de achtertuin gewerkt. Dat doet me goed, zo “down to earth” bezig zijn.
Er was aardig wat onkruid opgeschoten. De kippemestkorrels doen natuurlijk niet alleen de tuinplanten goed, het onkruid krijgt er ook een boost van. En dan die regenperiode, dat wil wel. Dus gisteren eerst het niet gewenste spul eruit gehaald. De tulpen waren uitgebloeid en heb ik met bol en al verwijderd. Volgend jaar weer nieuwe poten, want ik heb er veel plezier van gehad. Vandaag heb ik alles geharkt, geveegd en als laatste de lavendel en vrouwenmantel nagekeken. Die zaten vol met van dat witte schuim. In dat schuim zit een spuugbeestje. Ik heb het wel eens met de hand weggehaald, maar nu was het toch behoorlijk wat. Sommige (tuin)problemen kan je laten gaan, die lossen vanzelf weer op. Maar andere dingen kan je beter maar op tijd aanpakken, anders kan het wel eens spuug-lelijk worden. Het is een hele kunst om te bepalen wat je laat gaan en wat je aanpakt. Dat is een zaak van het hart.
