Vandaag een prima dag om heerlijk te tuinieren. Het weer is helemaal perfect. Zonnig, niet te warm, niet te koud. Ik begin achter. Jeff heeft de denstronk verwijderd (en de schep gebroken) en al het tuinafval naar de stort gebracht. De hele auto zat vol. Eerst ben ik de kale kant gaan opschonen. Nee, niet nog meer planten eruit maar gewoon oud blad, mos en onkruid verwijderd. Dat knapt op. Ik zet de tuinset wat anders neer, zodat als het zonnetje komt, ik direct op het bankje kan neervleien (desnoods met plaid) zonder alles te verplaatsen.
Maar vandaag geen tijd om te chillen, want de voortuin, de voortuin. Wat moet ik daar toch mee. Ik heb al zoveel geprobeerd maar ben eigenlijk nooit echt tevreden ermee geweest. Ik leen de kliko van de achterbuurman (onze kliko en de kliko van de buurman naast ons zit al vol) en ga maar eens kijken. Eerst maar wat verwijderen. Dat helpt. Hoe meer ik weghaal, hoe meer nieuwe mogelijkheden ik zie. Dus: alles eruit. Alles, op een boompje na. Terwijl de zwarte aarde geduldig ligt te wachten op nieuwe ideeen van mij, komt er langzaam aan een nieuw tuinontwerp in mij op. Heel veel spul van de voortuin heb ik in de achtertuin gezet. Plek zat nu die grote den weg is. En toen de lavendel en een bontbladig heestertje in groepen van vier bij elkaar gezet. Tenminste, dat is de bedoeling. Ik kom een lavendelplant en een heestertje te kort, maar dat komt wel. Het ontwerp krijgt vorm. En een aanspraak dat ik heb. Tjonge, je zou denken dat de voortuin een oerwoud was. Iedereen vind het erg opgeknapt. En dat terwijl er bijna niks in staat. Het moet niet veel gekker worden. Maar overzichtelijk is het wel. En… ik ben er blij mee.