Vandaag weer een heerlijke, zonnig warme dag. Ik heb een herfstaanpaktuinplan gemaakt. Vaste planten, die ik graag wil verzetten. De Herfstanemoon op de plek van de Zonnehoed. Lavendel op de plek van de Herfstanemoon. Pioen naar voren en nog wat meer van dit soort verhuizingen. MAAR… Ik mag ongeveer 6 weken niet tillen of bukken i.v.m. de kaakoperatie.
Beetje vegen en harken gaat wel, maar het echte zwaardere tuinwerk zal even op zich moeten laten wachten. Lastig. Geduld is een moeilijke zaak. Ik ben bang dat ik niet nog 4 weken zal kunnen wachten met het uitvoeren van mijn tuinveranderplan. Dus of ik schakel hulptroepen in en sta als de beste stuurvrouw aan wal aanwijzingen te geven. Of ik neem de pijn voor lief. Ehh. Leed. Of ik maak er een combi van. Ik wacht nog twee weken. Laat het zware schopwerk aan Jeff over en de rest doe ik zelf. En neem dan de pijn erbij. Zoiets zal het wel worden.
Nu spit ik gewoon wat in de vele tuinbladen die ik kado heb gekregen, als troost. Ik lees in die tuinbladen dat het een trend is om de tuin zo in te richten dat het complete woonkamers worden, met alle luxe en electrische hulpmiddelen om je te dienen. Dus het handmatig op en neerdraaien van een zonnescherm is echt ouderwets. Maar je krijgt er wel sterke armspieren van. Als je een zonnige zomer hebt, tenminste. En tv-kijken en muziek luisteren in de tuin wordt ook je van het. Hoezo, denk ik dan. Kijk naar al het moois van de natuur. Maar die natuur beperkt zich in zulke tuinen tot een paar bloembakjes of borderrandjes met onderhoudsvriendelijk tuinspul. En dan muziek. Luister naar het ruisen van de wind in de bomen, het tjilpen van een krekel, een merel die de mooiste concerten gratis weggeeft. Of zoals vandaag bij ons. Ik zit in het zonnetje te genieten en Jeff tokkelt zachtjes wat weg op zijn gitaar. Dat is voor mij geluk. Zo eenvoudig. Zo mooi. Laat mij dan maar ouderwets zijn. Ouderwets gezellig.