Mijn vorige stukje eindigde ik met een belofte en gelukkig kan ik deze snel nakomen. Want het was heerlijk, zonnig weer vandaag, perfect om kleurrijke zonfoto’s te maken. Tuinieren is best spannend. Je hebt een bepaald idee over hoe je het wilt hebben, hoe je wilt dat het eruit gaat zien. Maar de natuur laat zich niet geheel en al leiden, die gaat gewoon zijn eigen gang. En dat houdt de spanning er op een positieve manier in. De sierui bijvoorbeeld. Die heb ik in de herfst gepoot. Want er was nog maar één bol overgebleven van de drie en dat vond ik te kaaltjes. Die ene kwam als eerste op. En ik elke keer kijken waar de andere bollen bleven. Ik dacht dat ze het niet gered hadden. Maar toch… na een regenperiode waarin ik wat minder de bollen uit de grond keek wegens de nattigheid, zag ik ineens nog twee puntjes uit de grond komen. Ik was al best tevreden. Nu zouden er dus weer drie staan. Maar vandaag zag ik nog een minipuntje. Voel je de spanning? Wie weet wat er nog allemaal te voorschijn gaat komen. En zo blijf ik speuren. Die bloesem van de appelboom, daar ben ik ook erg benieuwd naar. En wat voor appeltjes er dan aankomen. Dat beloofd wat.
