Onze tuin ruist. Vandaag is er veel wind en toen ik in de tuin ging zitten, was het net of ik vlak bij zee was. Of in een natuurgebied. Er kwamen steeds koolmezen om insecten te zoeken. Die waren hun kleintjes aan het voeren. Op een gegeven moment zat er zo’n klein meesje te piepen op ons hek. Hij (of zij) bleef heel lang zitten, en maar tjilpen. Pa en ma mees hadden het er druk mee.
Ik had een hazelnootgebakje gekocht, vanmorgen. Zomaar. En heb dat in de ruisende tuin met de druk voederende koolmezen opgegeten. De volgende gedachte kwam in mij op: Er is altijd wel iets te doen, maar je kunt niet altijd niets doen. Dus als het kan, doe dan eens niets. Dat is soms alles.